Postawy rodzicielskie mogą być prawidłowe, czyli stwarzające właściwe warunki rozwoju dziecka, i nieprawidłowe, czyli wpływające ujemnie na kształtowanie się jego osobowości.
Badania w tym kierunku wykazują, że różne postawy rodziców wobec dziecka wywołują określone formy jego zachowania i prowadzą do ukształtowania takich, a nie innych cech osobowości dziecka, a później dorosłego człowieka. Pożycie rodzinne zależy od postaw rodzicielskich charakteryzowanych jako nabyta struktura poznawczo – dążeniowo – afektywna, ukierunkowująca zachowanie się rodziców wobec dziecka, jednocześnie opierająca się na stałym komponencie emocjonalnym.
Każda z postaw rodzicielskich składa się z 3 części: myślowej, uczuciowej, działania.
Według postępowania rodziców lub prezentowanych przez nich poglądów odnośnie dziecka można wnioskować, jakie przejawiają wobec niego uczucia. Stanowisko rodziców, których głównym składnikiem są postawy wobec dzieci, uważa się za istotny czynnik kształtowania osobowości i rozwoju społeczno-emocjonalnego dzieci.
Rodzice posiadający właściwe postawy rodzicielskie chętnie otaczają dziecko troskliwą opieką, dostrzegają i zaspokajają jego potrzeby, mają dużo cierpliwości, łatwo też nawiązują kontakt z dzieckiem, a także umieją obiektywnie oceniać dziecko poprzez stosowny dystans wobec niego i akceptację jego osoby.
Najważniejszymi częściami postaw rodziców wobec dziecka jest stosunek emocjonalny i sposób rozumienia autorytetu, a więc sprawowanie władzy nad dzieckiem.
